ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΩΜΟΣ – ΣΥΜΦΥΤΙΚΗ ΘΥΛΑΚΙΤΙΔΑ
(FROZEN SHOULDER)
Ο παγωμένος ώμος, ή συμφυτική θυλακίτιδα είναι μια ιδιαίτερη παθολογία επώδυνης δυσκαμψίας του ώμου με άγνωστη αιτιολογία και εμφανίζεται συνήθως σε γυναίκες μέσης ηλικίας, συχνά με ευαίσθητο ψυχολογικό υπόστρωμα. Τα αίτια, συνήθως του συνδρόμου είναι:
- Κατάγματα – εξαρθρήματα του ώμου
- Ρήξη του υπερακανθίου και των στροφέων του ώμου, ή χρόνια τενοντοπάθεια
- Αρθρίτιδες του ώμου
- Οιαδήποτε χειρουργική επέμβαση στη περιοχή
- Νεοπλασματική νόσος
- Οιαδήποτε παθολογία που προκαλεί αντανακλαστικό πόνο στον ώμο
- Ιδιοπαθής, χωρίς δηλαδή συγκεκριμένη αιτία
Ως προδιαθεσικοί παράγοντες, αναφέρονται η ύπαρξη σακχαρώδους διαβήτη, οι διαταραχές του θυροειδούς, η αρτηριοσκλήρυνση, το αυχενικό σύνδρομο και η νόσος του Dupuytren.
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Η παθολογία του παγωμένου ώμου αρχίζει με πόνο στον ώμο και δυσκαμψία μετά από τραυματισμό, ή ακινητοποίηση της άρθρωσης, που προοδευτικά επιδεινώνεται και καταλήγει σε πλήρη ακαμψία της αρθρώσεως. Κλινικά, διακρίνονται τρία στάδια εξέλιξης της παγωμένου ώμου. Κατά το πρώτο που διαρκεί από 6 εβδομάδες μέχρι 9 μήνες έχουμε οξεία εισβολή έντονου πόνου. Το δεύτερο στάδιο διαρκεί από 4 έως 9 μήνες ή και περισσότερο και χαρακτηρίζεται από την έντονη δυσκαμψία του ώμου που εμποδίζει τις καθημερινές δραστηριότητες. Στο τρίτο στάδιο, που διαρκεί από 5-24 μήνες έχουμε σταδιακή αποκατάσταση της κίνησης του ώμου.
Η διάγνωση του παγωμένου ώμου επιτυγχάνεται με το ιστορικό, την κλινική εξέταση και τον εργαστηριακό έλεγχο (ακτινολογικός έλεγχος, μαγνητική τομογραφία). Το σπινθηρογράφημα των οστών χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, σήμερα όμως θεωρείται ότι έχει χαμηλή διαγνωστική αξία.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η κινητικότητα του ώμου αποκαθίσταται σταδιακά με τη θεραπευτική αγωγή (συντηρητική, ή χειρουργική) και είναι δυνατόν να διαρκέσει δύο και πλέον χρόνια και η παραμονή μιας μορφής δυσκαμψίες δεν δύναται να αποκλεισθεί.
Η συντηρητική θεραπεία του παγωμένου ώμου περιλαμβάνει προσεκτική, στα όρια του πόνου, κινητοποίηση, με ταυτόχρονη χρήση αντιφλεγμονωδών μεθόδων φυσιοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής. Ενδοαρθρικές εγχύσεις κορτικοειδών, ή αυτόλογων ενεργοποιημένων αιμοπεταλίων (PRP), είναι πιθανόν να συνεισφέρουν στην στη θεραπεία. Ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός πρέπει να έχει συχνή επικοινωνία με τον Φυσιοθεραπευτή για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του συνδρόμου. Η αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη και των διαταραχών του θυρεοειδούς, εάν υπάρχουν, είναι κριτικής σημασίας για τη θεραπεία της νόσου.
Χειρουργικά, η αρθροσκόπηση του ώμου με λύση των συμφύσεων και η επαρκής ακρωμιοπλαστική, σε συνδυασμό με τη ελεγχόμενη φυσιοθεραπεία, μειώνει το χρόνο αποθεραπείας και βελτιώνει το τελικό αποτέλεσμα. Η υπό νάρκωση κινητοποίηση του ώμου, επίσης, έχει θέση σε επιλεγμένους ασθενείς. Σε περίπτωση ειδικής παθολογίας στη περιοχή, όπως είναι μια ψευδάρθρωση του μείζονος βραχιονίου ογκώματος, μια χρόνια τενοντίτιδα του υπερακανθίου ή μια ρήξη των στροφέων, απαιτείται οπωσδήποτε η αποκατάσταση της βλάβης αυτής, καθώς θεωρείται γενεσιουργός αιτία της παθολογίας.
Η συστηματική ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς με παγωμένο ώμο πρέπει να συμπληρώνει τη κάθε μορφή θεραπείας που ακολουθείται, καθώς ο μακρύς χρόνος αποθεραπείας επιβαρύνει επιπλέον τον πάσχοντα. Η στενή σχέση ασθενούς-ιατρού και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του είναι απαραίτητο να διατηρηθεί, ώστε να ακολουθηθεί το κατάλληλο πρόγραμμα θεραπείας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ν ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
